Silence of The Unspoken Word

Paramaribo - Het publiek krijgt maar geen genoeg van Dave Mac Donald. De artiest treedt, na een bijzonder goed ontvangen show in het weekend, morgen weer op in ‘Zus en Zo’ en op donderdagavond in ‘the Loghouse’.

In een goed gevulde Eddy Wessels gehoorzaal hebben aanwezigen genoten van het speciale gedichtenconcert van Mac Donald.

Met een muzikale bezetting van jong talent, dat werkelijk adembenemend mooi geluid produceerde, wist Mac Donald voortreffelijke muziek te maken. Te oordelen aan de late stroom en verbaasde blikken, dachten laatkomers dat de show niet op tijd zou beginnen en sommigen kwamen pas om 20.30 uur aanzetten in plaats van de aangegeven 20.00 uur. Gedichten van Trefossa, Shrinivasi en Dobru (Robin Ravales) werden in diverse stijlen, ritmes en prachtig samenspel van zang en ‘spoken word’ voortreffelijk gebracht. Geen saai moment!. “Dobru zou trots zijn als hij dit hoorde”, zegt Mac Donald. En in de pauze beaamde Weduwe Wonny Ravales dat ook. “Hij zou bijzonder blij zijn dat zijn werk behouden en geëvolueerd is tot dit prachtig geluid.”

Cd - kwaliteit

De diepe rasperige bariton van Ori Plet was uitstekend voor de ‘spoken word’-gedeelten en hij kweet zich formidabel van zijn taak. Rachel Kasketi’s stem wist vanaf de eerste toon te bekoren. Jazzy, bleuzy omwikkelde haar toehoorders als een warme deken. De pikante ‘kleine’ Dominique Ravenberg was een powerhouse wiens krachtige, maar melodische stem dwars door je heen stroomt. Samenzang tussen het tweetal en de warme stem van Dave Mac Donald was cd-kwaliteit. Daar was TMF Sound voor verantwoordelijk terwijl Eartha Silos zorgde voor de juiste lichteffecten. “Ik versta er vrijwel niks van, maar muziek is universeel en dat feit zie je bij zo een concert”, benadrukt een Nederlandse vakantieganger aan. “Het maakt niet uit wat ze zingen het klinkt gewoon geweldig.” Jammer dat niet eenieder de etiquette begrijpt van zo een puur concert waar stilte vereist is. Want zelfs voor de gemiddelde Srananman waren de diepe Sranan-woordspelingen van onze dichters wat moeilijk te volgen. Jammer ook dat er geen programma was waarbij enige toelichting werd gegeven. In ieder geval werd het duidelijk dat we als Surinamers, het Sranan niet zo machtig zijn als we denken.

De muzikale bezetting was fenomenaal. Uistekende baspartijen van Glenn Teixeira, Durvin Doornkamp bespeelde de drum en dyembe geweldig, en Gorden Brandon wist geregeld gejoel aan het publiek te ontlokken met zijn ingenieus saxofoonspel. “Suma no de... yesi no ben de en den lasi!”, zei iemand tegen het einde. Het optreden was een uniek concert dat zich centreerde op samenspel, samensmelting van talen, stijlen en kwaliteit. Een ‘live cd’ van dit optreden zou bijzonder goed aanslaan bij het volk.-.